BHV

Dagje BHV

“Zo, dit is best gaaf om te doen.”

Een vaste vrijwilliger: “Heb je dit nog nooit eerder gedaan?” “Nee lieverd, dat hoefde ik niet op de Europalaan!”

En ineens besef ik me dat mijn ‘normale’ werk leven pas begonnen is…

De BHV maakt veel bij me los. In gedachten ben ik op plekken waar ik niet wil zijn. Beelden van lang geleden, ik was 17 jaar oud.

Flashback

Mijn vader komt dronken thuis. Ik woon sinds 2 weken bij hem in Polen. Hij begint weer: “Ik ga zelfmoord plegen, ik ben het zat.” Ineens ben ik hem ook zat. “Doe het dan!,” zeg ik. “Doe het dan, ik hoor dit nu al 2 weken elke dag!!” Daar gaat hij, hij telt de pillen voor mijn neus. “20 pillen is genoeg,” zegt hij. “Neem dan maar 40 pillen”, zeg ik. Hij doet het en ineens dringt het tot me door. (Terwijl ik dit typ, voel ik me verdrietig worden.) Ik haal hulp en hij wordt bewusteloos meegenomen in de ambulance en naar het ziekenhuis gebracht. Tijdens de rit in het ziekenhuis stoppen ze langs de kant van de weg. Ik voel de paniek, maar ik begrijp de taal niet. Zijn hart is gestopt en hij wordt gereanimeerd. In het ziekenhuis komt hij bij. Het enige wat hij zegt; “Je had me moeten laten liggen, kutwijf.”

De BHV cursus, een pop wordt gereanimeerd. Ik voel me weer 17 jaar en de paniek is terug. “Je had me moeten laten liggen, kutwijf.”

Papa, weet je hoe vaak ik dat later nog dacht? Ik had je moeten laten liggen…

Terug naar de BHV. Ik krijg een pasje en een kiss of life. Ik heb een brandje geblust, ik kan reanimeren en een verbandje omdoen. Jeetje, ik voel me heel wat nu. Tegelijkertijd hoop ik dat ik niet in de praktijk moet doen wat ik nu allemaal geleerd heb.

BHV, Best Heel Veel voor deze dame.

#mijnlevenbegonpastoenikstopte

Bakfietsmoeder

Bakfietsmoeder, haha!

Ik ben onderweg op mijn bakfiets naar onze locatie op de stadsbrug. Voor het rode stoplicht kom ik een oude bekende tegen. Ik herken haar, maar kan niet meteen plaatsen waarvan. Ineens zie ik het, zij heeft vroeger op de HAP-bus gewerkt.

De HAP-bus was de plek waar ik vroeger veel kwam. Het is een huiskamerproject op de tippelzone in Utrecht. Je kon er condooms halen, er was 2x per week een arts, koffie en thee stond klaar, ik kon mijn gebruikte spuiten omruilen voor nieuwe spuiten. En het belangrijkste voor mij, ze hadden er tosti’s!

Vaak als ik ging werken was mijn geld van de vorige dag allang op aan de drugs. Als ik werkte, ging ik na mijn eerste klant snel naar de bus. Ik bestelde een tosti en kon eindelijk ontbijten. De medewerkers waren echt lief en ik heb daar uren aan de bar gezeten alles bij elkaar om “mijn verhaal” te doen.

Nu fiets ik hier met een oud-medewerker van die bus en praat ik trots over mijn nieuwe leven. Ik heb inmiddels 3 prachtige kinderen, een super toffe baan en ik ben EINDELIJK clean. Terwijl ik dit vertel gaat er van alles door mijn hoofd. Deze dame heeft mij in 1 van mijn slechtste periodes gezien. Hoe fijn is het dan om vertellen over hoe mijn leven nu is.

Volgende stoplicht: “ik moet hier rechtsaf.” “Prima, zeg ik, ik moet rechtdoor.” Lachend fietst ze door. “Je bent nu een bakfietsmoeder, haha!” Poeh, deze komt echt binnen. Het besef, ik ben nu een bakfietsmoeder.

Met een glimlach van oor tot oor fiets ik verder, nieuwsgierig naar wat de rest van deze dag me brengt.

#mijnlevenbegonpastoenikstopte

Mijn eerste werkdag

Mijn eerste werkdag op de Stadsbrug

Mijn eerste werk week is begonnen. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik een normale betaalde baan heb. Vandaag hebben we teamoverleg op de stadsbrug. Ik heb daar vorig jaar de ECH-cursus gedaan, dus ik ken de locatie. Ik weet dat het om de hoek is van de Europalaan.

De Europalaan, de tippelzone van Utrecht. Een maar al te bekende plek voor mij. In 1999 en 2000 tippelde ik als verslaafde prostitué achter Amsterdam Centraal. Het werd steeds gevaarlijker en er waren weinig voorzieningen. Iemand vertelde me dat het in Utrecht beter was en veiliger. Op naar Utrecht, de keuze was snel gemaakt. Ik was dakloos in die tijd. Uiteindelijk heb ik 15 jaar af en aan op die stoep gestaan. Heey, dat rijmt…

Ik kom vandaag met de bus naar de stadsbrug. De halte is tegenover de tippelzone. Er gaat van alles door me heen. Ik haal diep adem en loop door. Wat een verschil, ooit begon mijn carrière in Utrecht op deze stoep. En nu begint mijn nieuwe carrière bijna op dezelfde plek.

Ik heb geen brood bij me, tussen de werkzaamheden door loop ik naar de bakker. Ik loop over de brug en boven op de brug blijf ik staan. Precies daar kijk ik naar de afwerkplek van die stoep. Precies over deze brug reed ik zo vaak naar een afspraak met een dealer. Er ligt zoveel verleden rondom mijn nieuwe werkplek.
Ik voel allerlei emoties nu. Verdriet en pijn, maar ik voel me vooral ook dankbaar. Dankbaar dat het me gelukt is om andere keuzes te maken. Dankbaar voor het leven dat ik nu heb. Dankbaar voor iedereen die in mij geloofde, terwijl ik mezelf had opgegeven. Dankbaar voor deze normale betaalde baan waar ik mijn verleden in kan zetten om andere mensen te ondersteunen in hun herstel. Van hoer naar een baan met HBO werk en denkniveau. En dat binnen 5 jaar?! You go girl!!

#mijnlevenbegonpastoenikstopte