Duitsland, vrouwenhandel.
“Ik wou dat ik het toen wist.” Deze woorden galmen al sinds vrijdag door mijn hoofd. Ik had een gesprek met een oud woonbegeleider die inmiddels een vriend is geworden of bijna collega. Ik kon het toen nog niet vertellen. Er speelden zoveel anderen dingen. De beleving van dat trauma was te intens, ik kon het zelf amper bevatten, laat staan erover praten.
In 2014 ging ik een keer naar de kerk met mijn toenmalige vriend. Het onderwerp was vrouwenhandel. Hij voelde haarfijn aan wat er ging gebeuren. Ik was destijds bezig met therapie en hij heeft een paar intense momenten van verwerken meegemaakt tijdens mijn proces. De spreker begon te praten en voor het eerst had ik het besef dat dit ook over mij ging, dat kwam zo hard binnen. Gelukkig was mijn vriend er om me op te vangen.
Ik ben op 18jarige leeftijd naar Duitsland gegaan. Al snel belande ik opnieuw in de prostitutie. Het hele verhaal Duitsland is op zich al een boek waard. De dingen die ik daar heb meegemaakt waren heftig, het voelt bijna onwerkelijk als ik daar over praat. Het lijkt wel een slechte film. Zelfs als ik er nu over schrijf, wil ik het bagatelliseren.
Iemand bracht mij van de ene plaats naar de andere plaats in Duitsland. Een meisje met wie ik werkte wou in een andere stad gaan werken en vroeg of ik mee ging. Tuurlijk ging ik mee, ik was alleen in Duitsland en met haar was ik tenminste samen.
Aangekomen in Kassel, leerde ik Jimmy kennen. Jimmy was niet zijn echte naam, daar kwam ik maanden later pas achter. Hij was de beveiliger van de plek waar we werkten. Ik werd tot over mijn oren verliefd. Kennelijk waren er destijds nogal wat “regels” in de wereld van pooiers en prostitutie die ik niet wist. Dit gebeurde 24 jaar geleden.
Aangezien de chauffeur achteraf een pooier bleek te zijn en hij mij naar Kassel had gebracht om te werken, dachten de pooiers in Kassel dat ik voor hem werkte. Ik heb de chauffeur nooit geld gegeven. Ben 1x pizza wezen eten met hem. We hebben nooit seks gehad en ik heb hem 1x gekust, meer niet!
Jimmy heeft onderhandeld en heeft mij gekocht voor 20.000 Duitse mark. Dat klinkt heel veel, maar als je bedenkt dat ik dat per maand verdiende, dan was het dus 1 maandloon. Ik was zo verliefd en heerlijk naïef, ik had niet eens door dat Jimmy ook een pooier was.
Ik was het enige meisje dat thuis woonde en zijn hond was altijd bij mij. Daardoor leek het nog enigszins op een relatie. Op deze manier kon hij me beter in de gaten houden. Ik verdiende redelijk goed. Ik was jong, slank en had een lief Nederlands accent. Stukje bij beetje leerde ik de “regels” van de wereld waarin ik leefde kennen door middel van fysiek geweld.
Het is me uiteindelijk gelukt om te vluchten. Dat was heel lastig en een lang verhaal. Niet omdat het niet mogelijk was, maar ik was compleet gehersenspoeld en ik was bang. Die angst die ik voelde de avond dat ik vluchtte, verlamde me bijna. Maar er was geen weg terug. De angst dat hij me op een dag zou vermoorden, was veel groter.
Ik ben slachtoffer van mensenhandel. Ik haat het woord slachtoffer. Het voelt zo oneerlijk en ik ken het een verkeerde waarde toe. Ik ben geen slachtoffer, ik heb het overleefd. Waarom doet het woord slachtoffer dan zoveel met me? Hoe leg ik uit wat het met me doet?
Hoe leg ik uit hoe het voelt om verkocht te worden? Hoe leg ik uit hoe het voelt om als slaaf behandeld te worden? Die angst die ik voelde, het gemanipuleer, de leugens, het misbruik afgewisseld met de lieve woorden, de “ik hou toch van jou, je bent van mij”, enz. Ik heb nog maanden nachtmerries gehad na mijn terugkeer in Nederland.
Als ik dit schrijf probeer ik te voelen wat het met me doet. Ik wil het deze keer niet bagatelliseren, ik wil het voelen. Ik heb jarenlang in de overleefmodus gezeten. Het is bijzonder om te ervaren dat ik in staat ben om te leven in plaats van overleven. Dat ik dit nu kan schrijven zonder dat het me verscheurt van binnen, is pure winst.
Trauma’s uit mijn verleden beheersen niet langer mijn leven. Gevoelens die erbij horen, mogen er zijn. Ze komen en gaan en ik heb de regie. Voorheen was ik dagenlang van slag door herbelevingen, nu zijn het slechts herinneringen. Gisteren heb ik een tattoo laten zetten. Ik heb een cover up laten zetten over een tattoo die me aan Duitsland deed denken.
Als ik nu in de spiegel kijk, zie ik mooie rozen. 3 hele mooie rozen en die staan voor mijn mooie leven wat ik nu heb met mijn 3 prachtige kinderen. Ik heb de littekens van Duitsland op mijn armen begraven onder nieuwe tattoos. Ik wist niet dat tatoeëren zo therapeutisch kon zijn.
Er is leven na Duitsland, een heel mooi leven zelfs. Ik heb geleerd om van mezelf te houden. Ik heb geleerd dat een ander niet mijn waarde bepaald. Ik heb geleerd dat het oude er mag zijn en dat het kan bestaan naast het nieuwe. Ik heb geleerd dat wat er ook gebeurt, ik steeds opnieuw opsta en doorga.
Ik had geen seconde willen missen van dit proces, deze reis, het worden. Het maakt mij mij en ik ben trots op wie ik ben. Ik doe een opleiding en mijn werk bij Doen en Laten is zo waardevol. Ik mag mijn ervaringskennis inzetten om anderen te ondersteunen in hun herstel. Duitsland, het is allemaal niet voor niets geweest…
erdoor!
