“Als Vanessa komt, dan kom ik niet.” “Wat zeg je?” “Ja, dat had jouw moeder gezegd tegen ons, maar ik ben er niet op in gegaan.” “Dat had ik jou toch verteld?” “Dat ben ik dan vergeten, sorry.”

Ik zit op de fiets en ik ben gestopt langs de kant van de weg. Bellen en fietsen gaat niet samen. Zeker niet met zulke gesprekken. Ik voel me gekwetst en opnieuw afgewezen. Het lukt haar nog steeds om mij het gevoel van afwijzing te geven. Zelfs nadat ik ieder contact heb verbroken.

Ik voel me verdrietig en boos. Godzijdank voel ik deze boosheid. Eindelijk durf ik boos te worden. Jarenlang kon ik dat niet. Ik voelde loyaliteit voor mijn moeder. Ik was op zoek naar bevestiging en haar liefde.

Dat is knap lastig als je keer op keer afgewezen wordt. Zij was niet in staat om van mij te houden zoals ik dat nodig had. Zij was niet in staat om mij te geven wat ik verlangde.

Naar buiten toe deed ze alsof ze de perfecte moeder was. “Ik heb altijd alles voor jou gedaan.” Alles mam? Hoe dan?? Dat is niet hoe ik het heb beleefd.

Nu dit weer. Als ik kom, dan kom jij niet? Waar ben je bang voor? Is het zo erg om mij te zien? Of komt het omdat je de controle kwijt bent over mij?

Ja, ik ben in herstel. Ik ben clean en ik zie dingen nu anders. Ik weet dat jij weet dat ik schrijf. Ben je zo bang dat ik al je geheimpjes ga vertellen? Terecht denk ik dan.

Ik schrijf over mijn herstel. Mijn herstel is niets zonder context. Die context is een deel van mijn jeugd en hoe ik ben opgegroeid. Dat gaat ook over jou en wat er thuis gebeurde.

Ik herinner me nog de nachten dat we samen drugs gebruikten. Gek genoeg konden we dan wel uren praten. Dan was het wel leuk en gezellig. Dan leek het even alsof we een goede band hadden. Het leek zo, omdat er drugs en drank in het spel waren.

Jij profiteerde van mijn geld wat ik verdiende met prostitutie, dat verdient geen schoonheidsprijs. Dat ik Duitsland belandde in de prostitutie door een ex van jou, daar hebben we het ook nooit over gehad. Duitsland, waar ik werd verkocht door een pooier voor 20.000 mark.

Ik zit vol vragen. Vragen waar ik geen antwoord op zal krijgen. Als ik al antwoord krijg, dan is het in de vorm van verwijten. Weet je mam, het is ok. Ik heb je vergeven en ik vergeef mezelf.

Jouw leugens maakten mij ziek. De waarheid zorgt voor mijn herstel. Ik heb me te lang schuldig gevoeld omdat ik een slechte dochter was. Ik schaamde me voor wie ik was geworden. Een junk en een hoer en dat vertelde je maar wat graag tegen iedereen.

“Dat is toch niet wat je wil voor je dochter? Nee mam, dat is niet wat ik wil voor mijn dochter. Daarom vecht ik zo hard om een voorbeeld te zijn voor mijn kinderen. Daarom draag ik mijn verantwoordelijkheid en heb ik mezelf bij elkaar geraapt.

Daarom wil ik jou niet meer in mijn leven. Jouw aanwezigheid in mijn leven heeft al genoeg schade veroorzaakt. Ik vergeef jou, maar het stopt hier. Ik wijs jou niet af, ik bescherm mezelf. Uit liefde voor mezelf en dat is iets wat jij me niet kon geven. Liefde…