Mijn dealer staat op een parkeerplek voor mijn flat. Het is 5 uur in de ochtend. Het is koud, ik hoor de motor draaien. Ik moet echt 2 keer kijken. Is dat zijn auto? Wat doet hij hier?
Ik ben 5 maanden zwanger van de 2de. Ik ben clean, ik heb hem niet gebeld! Hij stapt uit de auto en komt naar me toe. Hij heeft zin in een feestje en biedt me gratis drugs aan.
Mijn oudste zoon ligt binnen te slapen. De vader van de baby in mijn buik is binnen. Ik sta daar met 2 honden buiten in de kou. What the fuck?!
Ik stuur hem weg, maar hij dringt aan. Ik zeg dat hij moet gaan. Ik zeg het zachtjes, ik wil niet dat iemand het ziet. Straks horen mensen ons. Straks gaan mensen denken dat ik drugs koop. En stiekem wil mijn verslaafde hoofd hem te vriend houden.
Achteraf heb ik mezelf meerdere afgevraagd waarom ik niet ben gaan schreeuwen. Waarom was ik bang dat mensen zouden denken dat ik iets verkeerds deed? Hoe haal je het in je hoofd om na maanden ineens aan mijn deur te gaan staan met je drugs? Bij een zwangere vrouw?
Afgelopen vrijdag hebben een gesprek op kantoor. Ik vertel mijn collega’s hoe de ochtend verliep met mijn kinderen. Ik leg uit wat er verkeerd ging in mijn ogen en wat er anders kan. Mijn collega helpt me herinneren hoe je grenzen aangeeft.
Ja, dat heb ik in de cursus geleerd, klopt! Mijn nee is geen nee meer de laatste tijd. Is het ooit een echte nee geweest richting mijn kinderen? Ik wil leren om mijn grenzen aan te geven voordat ik boos wordt. Later tijdens supervisie komt het onderwerp opnieuw ter sprake.
“Vanessa, je hebt vroeger thuis niet geleerd wat grenzen zijn.” “Later in actieve verslaving was je grenzeloos.” “Hoe ga jij dan op een gezonde manier duidelijk je grenzen aangeven?” Dit kwam echt binnen en moest ik even laten landen…
Dankbaarheid vult mijn hart. Als ik iets van huis uit niet geleerd heb, maar wel zie dat mijn coping niet werkt binnen mijn gezin, dan zegt dat iets over waar ik sta in mijn herstel. Doordat ik kan reflecteren, zie ik wat er anders kan. Ik ontvang de feedback van mijn collega en bedank hem ervoor.
Thuis ga ik meteen aan de slag met de tips die ik heb gekregen. Ik ervaar weerstand bij de kinderen, maar ik zet door. Het werkt, ik geef niet toe en hun geven op. Ze accepteren mijn grenzen. Jeetje, dit geeft zoveel rust. Ik hoef niet boos te worden en ze luisteren een stuk beter.
Ik denk terug aan vroeger. Ik denk aan die dealer en de keren daarna dat hij aan mijn deur stond met gratis drugs. Of dat ik hem tegenkwam in de supermarkt en hij zich opdrong aan me. Mijn nee was geen echte nee, want ik was destijds nog niet in staat om duidelijk mijn grens aan te geven.