Dealer

mrt 17, 2023

Mijn dealer staat op een parkeerplek voor mijn flat. Het is 5 uur in de ochtend. Het is koud, ik hoor de motor draaien. Ik moet echt 2 keer kijken. Is dat zijn auto? Wat doet hij hier?
Ik ben 5 maanden zwanger van de 2de. Ik ben clean, ik heb hem niet gebeld! Hij stapt uit de auto en komt naar me toe. Hij heeft zin in een feestje en biedt me gratis drugs aan.
Mijn oudste zoon ligt binnen te slapen. De vader van de baby in mijn buik is binnen. Ik sta daar met 2 honden buiten in de kou. What the fuck?!
Ik stuur hem weg, maar hij dringt aan. Ik zeg dat hij moet gaan. Ik zeg het zachtjes, ik wil niet dat iemand het ziet. Straks horen mensen ons. Straks gaan mensen denken dat ik drugs koop. En stiekem wil mijn verslaafde hoofd hem te vriend houden.
Achteraf heb ik mezelf meerdere afgevraagd waarom ik niet ben gaan schreeuwen. Waarom was ik bang dat mensen zouden denken dat ik iets verkeerds deed? Hoe haal je het in je hoofd om na maanden ineens aan mijn deur te gaan staan met je drugs? Bij een zwangere vrouw?
Afgelopen vrijdag hebben een gesprek op kantoor. Ik vertel mijn collega’s hoe de ochtend verliep met mijn kinderen. Ik leg uit wat er verkeerd ging in mijn ogen en wat er anders kan. Mijn collega helpt me herinneren hoe je grenzen aangeeft.
Ja, dat heb ik in de cursus geleerd, klopt! Mijn nee is geen nee meer de laatste tijd. Is het ooit een echte nee geweest richting mijn kinderen? Ik wil leren om mijn grenzen aan te geven voordat ik boos wordt. Later tijdens supervisie komt het onderwerp opnieuw ter sprake.
“Vanessa, je hebt vroeger thuis niet geleerd wat grenzen zijn.” “Later in actieve verslaving was je grenzeloos.” “Hoe ga jij dan op een gezonde manier duidelijk je grenzen aangeven?” Dit kwam echt binnen en moest ik even laten landen…
Dankbaarheid vult mijn hart. Als ik iets van huis uit niet geleerd heb, maar wel zie dat mijn coping niet werkt binnen mijn gezin, dan zegt dat iets over waar ik sta in mijn herstel. Doordat ik kan reflecteren, zie ik wat er anders kan. Ik ontvang de feedback van mijn collega en bedank hem ervoor.
Thuis ga ik meteen aan de slag met de tips die ik heb gekregen. Ik ervaar weerstand bij de kinderen, maar ik zet door. Het werkt, ik geef niet toe en hun geven op. Ze accepteren mijn grenzen. Jeetje, dit geeft zoveel rust. Ik hoef niet boos te worden en ze luisteren een stuk beter.
Ik denk terug aan vroeger. Ik denk aan die dealer en de keren daarna dat hij aan mijn deur stond met gratis drugs. Of dat ik hem tegenkwam in de supermarkt en hij zich opdrong aan me. Mijn nee was geen echte nee, want ik was destijds nog niet in staat om duidelijk mijn grens aan te geven.

Afwijzing

mrt 17, 2023

“Als Vanessa komt, dan kom ik niet.” “Wat zeg je?” “Ja, dat had jouw moeder gezegd tegen ons, maar ik ben er niet op in gegaan.” “Dat had ik jou toch verteld?” “Dat ben ik dan vergeten, sorry.”
Ik zit op de fiets en ik ben gestopt langs de kant van de weg. Bellen en fietsen gaat niet samen. Zeker niet met zulke gesprekken. Ik voel me gekwetst en opnieuw afgewezen. Het lukt haar nog steeds om mij het gevoel van afwijzing te geven. Zelfs nadat ik ieder contact heb verbroken.
Ik voel me verdrietig en boos. Godzijdank voel ik deze boosheid. Eindelijk durf ik boos te worden. Jarenlang kon ik dat niet. Ik voelde loyaliteit voor mijn moeder. Ik was op zoek naar bevestiging en haar liefde.
Dat is knap lastig als je keer op keer afgewezen wordt. Zij was niet in staat om van mij te houden zoals ik dat nodig had. Zij was niet in staat om mij te geven wat ik verlangde.
Naar buiten toe deed ze alsof ze de perfecte moeder was. “Ik heb altijd alles voor jou gedaan.” Alles mam? Hoe dan?? Dat is niet hoe ik het heb beleefd.
Nu dit weer. Als ik kom, dan kom jij niet? Waar ben je bang voor? Is het zo erg om mij te zien? Of komt het omdat je de controle kwijt bent over mij?
Ja, ik ben in herstel. Ik ben clean en ik zie dingen nu anders. Ik weet dat jij weet dat ik schrijf. Ben je zo bang dat ik al je geheimpjes ga vertellen? Terecht denk ik dan.
Ik schrijf over mijn herstel. Mijn herstel is niets zonder context. Die context is een deel van mijn jeugd en hoe ik ben opgegroeid. Dat gaat ook over jou en wat er thuis gebeurde.
Ik herinner me nog de nachten dat we samen drugs gebruikten. Gek genoeg konden we dan wel uren praten. Dan was het wel leuk en gezellig. Dan leek het even alsof we een goede band hadden. Het leek zo, omdat er drugs en drank in het spel waren.
Jij profiteerde van mijn geld wat ik verdiende met prostitutie, dat verdient geen schoonheidsprijs. Dat ik Duitsland belandde in de prostitutie door een ex van jou, daar hebben we het ook nooit over gehad. Duitsland, waar ik werd verkocht door een pooier voor 20.000 mark.
Ik zit vol vragen. Vragen waar ik geen antwoord op zal krijgen. Als ik al antwoord krijg, dan is het in de vorm van verwijten. Weet je mam, het is ok. Ik heb je vergeven en ik vergeef mezelf.
Jouw leugens maakten mij ziek. De waarheid zorgt voor mijn herstel. Ik heb me te lang schuldig gevoeld omdat ik een slechte dochter was. Ik schaamde me voor wie ik was geworden. Een junk en een hoer en dat vertelde je maar wat graag tegen iedereen.
“Dat is toch niet wat je wil voor je dochter? Nee mam, dat is niet wat ik wil voor mijn dochter. Daarom vecht ik zo hard om een voorbeeld te zijn voor mijn kinderen. Daarom draag ik mijn verantwoordelijkheid en heb ik mezelf bij elkaar geraapt.
Daarom wil ik jou niet meer in mijn leven. Jouw aanwezigheid in mijn leven heeft al genoeg schade veroorzaakt. Ik vergeef jou, maar het stopt hier. Ik wijs jou niet af, ik bescherm mezelf. Uit liefde voor mezelf en dat is iets wat jij me niet kon geven. Liefde…

Moderne Slavernij

sep 15, 2022

3 juli 2022
Moderne slavernij.
Ik ben slachtoffer van mensenhandel.
BAM, daar staat het. Ik denk al de hele week na over hoe ik dit het beste kan verwoorden. Hoe geef je woorden aan iets dat zo pijnlijk en traumatisch was voor me en soms nog steeds kan zijn…
Op 19-jarige leeftijd ben ik verkocht voor 20.000 Duitse Mark aan een Afrikaanse man die ik kende als Jimmy. Hij was mijn pooier en ik heb een tijdje voor hem gewerkt. Ik verdiende gemiddeld 20.000 per maand destijds. Vanaf dat moment had ik een prijs, ik wist wat ik waard was, één maansalaris van mijn zelf verdiende geld.
Ik was geen mens meer, ik was een slaaf. Mijn lichaam was een middel om geld te verdienen, de drugs verdoofde de pijn. Ik dacht dat ik van Jimmy hield en ik probeerde hem tevreden te houden met geld, veel geld. Dat ik daardoor allerlei mensonwaardige dingen toestond, elke dag opnieuw, nam ik voor lief.
Het is me gelukt om te vluchten, ik moest. De mishandelingen, zowel fysiek als geestelijk, waren nog te handelen. Ik was zo gehersenspoeld, ik dacht dat het erbij hoorde, dat het normaal was. Er kwam een moment dat hij een mes op mijn keel zette, dat was het moment waarop ik wist dat ik moest vluchten.
Ik heb jarenlang nachtmerries gehad, dan werd ik in paniek wakker. Ik droomde dat hij mijn keel open sneed met een mes, ik voelde het warme bloed lopen en zat rechtop in bed met mijn handen om mijn keel. Het duurde dan altijd even voordat ik me besefte dat ik veilig was, het was maar een droom.
Het heeft uiteindelijk nog 26 jaar geduurd dat ik durfde toe te geven voor mezelf dat ik slachtoffer ben van mensenhandel. Het trauma was te groot, het besef was te pijnlijk. Dit is iets wat je in films ziet, dat kan toch niet over mij gaan?
1 juli is Ketikoti. Op die dag wordt de afschaffing van de slavernij in Nederland herdacht. Het is een bevrijdingsfeest dat wordt gehouden op 1 juli. Het is goed om stil te staan bij deze gebeurtenis. Het verleden mag en kan zich niet herhalen!
Maar afschaffing van slavernij? Er is toch tot op de dag van vandaag nog steeds sprake van slavernij wereldwijd? Ook in Europa, ook in Nederland. Loop maar een rondje over de Wallen in Amsterdam of ga naar een seksclub. Het is naïef om te denken dat alle dames daar vrijwillig werken.
Dit jaar is het eerste jaar dat ik zelf ook stil sta bij Ketikoti. Ik als ex-slaaf vier mee dat ik vrij ben. Ik als overlevende van mensenhandel voel me geen slachtoffer meer. De scherpe kantjes van het trauma zijn eraf, de herbelevingen zijn nu nog nare herinneringen. De nare herinneringen zijn verhalen die verteld mogen worden.
Mijn ketenen zijn gebroken. Er is ruimte voor herstel.

T.I.A.

sep 15, 2022

21 augustus 2022
Moon morgen kom ik je dope en pas brengen. Gr T.
Wie ben jij???
Wis mijn nummer idioot! Ik ben al 5,5 jaar clean.
Ik ben je buurman maar waarschijnlijk heb ik de verkeerde geappt. Sorry. T.
Ik wil niet weten welke buurman.
Wis mijn nummer aub, dan kan je niet meer de verkeerde appen.
Alvast bedankt.
Dat spijt mij serieus ik haal direct je nummer weg nogmaals sorry
Het is zaterdagavond half 10. Ik lees het en ik probeer te voelen wat het met me doet. Dope en pas? Oh, dat komt me zo bekend voor. Ik ben daardoor in de problemen vroeger. Het leek een goede deal destijds. Ik gaf mijn bankpas mee aan de dealer als borg en kreeg de dope op de pof.
Ik voel een lichte kriebel in mijn buik. Ik ga niet ontkennen dat mijn lichaam reageert op deze app. Gelukkig zegt mijn hoofd andere dingen. Ik app wat vriendinnen, 2 reageren meteen en door het te delen, zakt de kriebel in mijn buik.
Ik denk aan een film met Leonardo DiCaprio, Blood diamond. In deze film zegt hij de zin: “T.I.A. this is Africa.” This is Overvecht, het was soms een jungle waarin ik moest overleven in actieve verslaving.
Dit is Overvecht, waar mijn buurjongentjes dealen. Waar ik regelmatig transacties zie op straat. Waar ik me zorgen maak over een buurvrouw die vol in gebruik is terwijl ze schoolgaande kinderen thuis heeft.
Dit is Overvecht, waar ik bijna dagelijks klanten tegenkom uit mijn prostitutie periode. Waar ik soms op straat wordt aangesproken door ex klanten of ze niet even langs kunnen komen bij mij thuis. Daar waar mijn kinderen wonen? Waar diezelfde ex klanten niet begrijpen dat ik dat werk niet meer doe. “Je hebt toch geld nodig?”
Dit is Overvecht, waar ik regelmatig dealers tegenkom van vroeger. Waar ik vaak te horen krijg dat ik er nu zo goed uitzie. “Dat komt omdat ik jou niet meer bel, ik ben clean!” Waar ik nu een praatje maak met mijn dealers omdat ik niet wil weglopen voor mijn verleden. Ik kan niet weglopen, ik kom het overal tegen.
Dit is Overvecht, waar ik echt naar de klote ben gegaan. Waar ik heb ontdekt hoe het voelt om steeds te dieper te zinken. Waar ik mezelf ben kwijtgeraakt. Waar ik mezelf terugvond tussen de puinhoop van wat er over was van mijn leven.
Dit is Overvecht, waar ik keer op keer mag voelen hoe sterk ik ben. Waar ik de verleiding niet uit de weg kan gaan, het is overal. Waar ik me op mijn werk mag inzetten om andere te ondersteunen in hun herstel. Waar mijn verleden en mijn openheid over mijn verleden een waardevolle toevoeging is in mijn contact met de ander.

Gastdocent

jul 1, 2022

Gastdocent
“Juf, dus je was vroeger een hoer?”
“Maar juf, als jij 16 was, dan waren die mannen toch pedo’s?”
“Je leeft nog gewoon!”
Ik ben gevraagd om als gastdocent een les te verzorgen op Kranenburg. Het onderwerp is drugs en daar kan ik wel het een en ander over vertellen. Ik ken de school nog van een paar jaar geleden toen ik de bliksemstage voor Jinc verzorgde bij de 5050 store.
De leerlingen zijn rond 15, 16 jaar. Dat is een mooie leeftijd voor mij om een deel van mijn levensverhaal tegen te vertellen. Dat is de leeftijd waarop bij mij alles escaleerde en het goed fout ging. Op 16-jarige leeftijd werd ik het huis uit gezet door mijn moeder.
Op de heenweg naar de school fiets ik door de stad. Langs ‘De Tunnel’, Hoog Catharijne en de Catharijnesingel waar vroeger de inloop zat. Ik voel de spanning in mijn buik, dit leven ligt ver achter mij en is soms nog zo dichtbij.
“Juf, dus je was vroeger een hoer?” “Nee, ik speelde de hoer.” Ik leg uit dat je het kunt vergelijken met vroeger, toen je nog klein was. Dan trok ik een prinsessenjurk aan en speelde ik dat ik een prinses was. Ik was geen hoer, ik speelde een hoer. Dit nuance verschil is zo belangrijk voor mij.
Als ik spreek over mijn verslaving, leg ik uit waarom ik in de prostitutie ben beland. De aandacht die ik thuis niet kreeg, zocht ik buiten de deur. Ik verwarde liefde en intimiteit met seks. Al snel was ik verslaafd. Zowel aan de drugs als de aandacht de ik kreeg van mannen.
“Maar juf, als jij 16 was, dan waren die mannen toch pedo’s?” Ik zie de glinstering in jouw ogen, maar je vraag voelt oprecht en ik geef zo eerlijk mogelijk antwoord. “Daar wil ik nog niet over nadenken. Dat doet teveel pijn.” “Dat ik als meisje van 16 jaar op straat stond, verslaafd en in de prostitutie belande, is al erg genoeg.”
Ik heb een deel van mijn levensverhaal verteld en netjes de vragen beantwoord. Met netjes bedoel ik eerlijk, vanuit mijn hart en vooral echt. Dat is wat de leerlingen voelen, of het echt is of niet. Het lukt me om de aandacht vast te houden van deze bijzondere groep jongeren.
Wat een mooie ervaring is dit. Het sparren met de jongeren, elkaar uitdagen en kijken waar de grens ligt. Ik ben in mijn element, dit is wat ik kan. Hier ben ik goed in. Ik kan mijn verhaal moeiteloos aanpassen aan de doelgroep waarvoor ik spreek.
Ik zie dat ik contact heb met de leerlingen. Ik zie dat mijn verhaal raakt. Ik weet niet wat en of ik iets teweeg heb gebracht bij de leerlingen. Ik weet wel wat het met mij heeft gedaan. Ik heb mezelf 3 keer horen vertellen dat het niet mijn schuld was.
De volwassen om mij heen hadden ervoor moeten zorgen dat ik veilig kon opgroeien. Een meisje van 16 jaar dat verslaafd is aan harddrugs en in de prostitutie beland, is nog steeds een kind. Een kind dat gehoord en gezien wou worden en in plaats daarvan keihard werd afgewezen.
Door te vertellen over vroeger, geef ik het kind in mij de aandacht die ze verdient. Het meisje wat niet werd gezien, staat nu voor de klas te vertellen over haar jeugd. Ik voel de connectie en verbinding met mezelf en de jongeren.
Als ik mijn kinderen die middag ophaal van school, knuffel ik ze net wat langer dan normaal. Ik weet niet wie het harder nodig heeft, mijn kinderen of ik. Ik weet wel dat ik opnieuw veel liefde voel voor het 16-jarige meisje in mij. Dat meisje wat zich zo waardeloos, mislukt en onbelangrijk voelde. In gedachten fluister ik “Het was niet mijn schuld.”

Ervaringswerker

jul 1, 2022

Ervaringswerker
We spreken elkaar aan de telefoon. Ik heb je al eerder gezegd dat ik niet van het woord ervaringsdeskundige hou. Het heeft een bepaalde lading voor mij, ik ben niet deskundig.
Ik ben iemand die zijn ervaring inzet om andere te ondersteunen. Ik werk met mijn ervaring. Ondanks dat ik straks gediplomeerd ben, kijk ik er zo tegenaan. Op deze wijze hoop ik me te onderscheiden van de rest.
Tijdens het gesprek pas je je aan, je gebruikt het woord ervaringswerker. Er is nog zoveel meer dat ik jou wil vertellen in dit kader, maar ik hou mijn mond. Mijn ego zit me in de weg.
Tegen mijn collega uit ik het wel en ik voel dat het echt een ego dingetje is. Bah, wat ben ik soms toch een naar mens, denk ik later. Maar wat is dat dan? Waarom voel ik die weerstand bij het woord deskundig?
Ik heb vanaf mijn 13de met de hulpverlening te maken gehad. De hulpverlening toen werkte heel anders als nu. Het is dan ook 30 jaar geleden. Er werd mij verteld wat ik moest doen. Hun waren de professionals, de hulpverleners. Oftewel, hun wisten het beter, ze hadden er immers voor geleerd.
Toen ik in 2020 begon met werken als ervaringsdeskundige, nam ik een heel groot ego mee. Ik was God’s geschenk voor de mensheid, ik zou wel even vertellen hoe het moest. Ik was me totaal niet bewust van hoe ik overkwam en wat ik deed.
Ik was toch degene met de ervaring, niemand was zo goed als mij. Gelukkig heb ik een collega dat mij liet landen en mij veel heeft geleerd in de afgelopen 2,5 jaar. Hij liet me zien hoe het anders kan.
Mijn ego werd deels gevoed door mijn onzekerheid. Ik overschreeuwde mezelf en liet continu van me horen. Er was een tijd dat ik gehospitaliseerd was door mijn verleden. Dat kwam door de hulpverlening en mijn pooier en andere mensen in mijn omgeving.
Ik kon niet meer voor mezelf denken. Een ander wist het beter, dat dacht ik echt. Wat een verschil met nu. Vroeger was ik elke dag opnieuw bezig met mezelf verdoven en er geestelijk niet willen zijn. Dat heeft ook niet bijgedragen aan het ontwikkelen van een eigen wil of mening.
En nu? Ik heb inmiddels geleerd om vanuit een nederige houding te werken. Ik werk vanuit een gelijkwaardige houding als professional. Dat is knap lastig als mijn ego weer eens in de weg zit, omdat ik denk dat ik het beter weet.
Ik heb inmiddels geleerd dat je moet kijken naar de persoon. Ik moet vooral niet mezelf op de ander projecteren. Dan kan ik kijken naar wat het hoogst haalbare is voor de ander zonder mijn referentiekader toe te passen.
Ik zie veel ervaringsdeskundigen met andere werkwijzen. Ik ben bij mezelf te rade gegaan wat ik nodig had vroeger. Wat vond ik wel prettig en wat vooral niet? Wat werkte wel en hoe kan ik dat inzetten bij een ander?
Inmiddels weet ik dat een papiertje niets zegt. Ervaringsdeskundige is geen beschermde titel. Iedereen mag en kan zichzelf ervaringsdeskundig noemen. En velen doen dat dan ook te pas en te onpas.
Ik zet mijn ervaring in op de werkvloer, vandaar dat ik mezelf ervaringswerker noem. Dat klinkt laagdrempeliger en meer toegankelijker. Het komt vooral omdat ik zelf moeite heb met het woordje deskundig. Ik ben niet deskundig, maar ik heb heel veel ervaring om mee te werken!