Ervaringswerker
We spreken elkaar aan de telefoon. Ik heb je al eerder gezegd dat ik niet van het woord ervaringsdeskundige hou. Het heeft een bepaalde lading voor mij, ik ben niet deskundig.
Ik ben iemand die zijn ervaring inzet om andere te ondersteunen. Ik werk met mijn ervaring. Ondanks dat ik straks gediplomeerd ben, kijk ik er zo tegenaan. Op deze wijze hoop ik me te onderscheiden van de rest.
Tijdens het gesprek pas je je aan, je gebruikt het woord ervaringswerker. Er is nog zoveel meer dat ik jou wil vertellen in dit kader, maar ik hou mijn mond. Mijn ego zit me in de weg.
Tegen mijn collega uit ik het wel en ik voel dat het echt een ego dingetje is. Bah, wat ben ik soms toch een naar mens, denk ik later. Maar wat is dat dan? Waarom voel ik die weerstand bij het woord deskundig?
Ik heb vanaf mijn 13de met de hulpverlening te maken gehad. De hulpverlening toen werkte heel anders als nu. Het is dan ook 30 jaar geleden. Er werd mij verteld wat ik moest doen. Hun waren de professionals, de hulpverleners. Oftewel, hun wisten het beter, ze hadden er immers voor geleerd.
Toen ik in 2020 begon met werken als ervaringsdeskundige, nam ik een heel groot ego mee. Ik was God’s geschenk voor de mensheid, ik zou wel even vertellen hoe het moest. Ik was me totaal niet bewust van hoe ik overkwam en wat ik deed.
Ik was toch degene met de ervaring, niemand was zo goed als mij. Gelukkig heb ik een collega dat mij liet landen en mij veel heeft geleerd in de afgelopen 2,5 jaar. Hij liet me zien hoe het anders kan.
Mijn ego werd deels gevoed door mijn onzekerheid. Ik overschreeuwde mezelf en liet continu van me horen. Er was een tijd dat ik gehospitaliseerd was door mijn verleden. Dat kwam door de hulpverlening en mijn pooier en andere mensen in mijn omgeving.
Ik kon niet meer voor mezelf denken. Een ander wist het beter, dat dacht ik echt. Wat een verschil met nu. Vroeger was ik elke dag opnieuw bezig met mezelf verdoven en er geestelijk niet willen zijn. Dat heeft ook niet bijgedragen aan het ontwikkelen van een eigen wil of mening.
En nu? Ik heb inmiddels geleerd om vanuit een nederige houding te werken. Ik werk vanuit een gelijkwaardige houding als professional. Dat is knap lastig als mijn ego weer eens in de weg zit, omdat ik denk dat ik het beter weet.
Ik heb inmiddels geleerd dat je moet kijken naar de persoon. Ik moet vooral niet mezelf op de ander projecteren. Dan kan ik kijken naar wat het hoogst haalbare is voor de ander zonder mijn referentiekader toe te passen.
Ik zie veel ervaringsdeskundigen met andere werkwijzen. Ik ben bij mezelf te rade gegaan wat ik nodig had vroeger. Wat vond ik wel prettig en wat vooral niet? Wat werkte wel en hoe kan ik dat inzetten bij een ander?
Inmiddels weet ik dat een papiertje niets zegt. Ervaringsdeskundige is geen beschermde titel. Iedereen mag en kan zichzelf ervaringsdeskundig noemen. En velen doen dat dan ook te pas en te onpas.
Ik zet mijn ervaring in op de werkvloer, vandaar dat ik mezelf ervaringswerker noem. Dat klinkt laagdrempeliger en meer toegankelijker. Het komt vooral omdat ik zelf moeite heb met het woordje deskundig. Ik ben niet deskundig, maar ik heb heel veel ervaring om mee te werken!