BHV
Dagje BHV
“Zo, dit is best gaaf om te doen.”
Een vaste vrijwilliger: “Heb je dit nog nooit eerder gedaan?” “Nee lieverd, dat hoefde ik niet op de Europalaan!”
En ineens besef ik me dat mijn ‘normale’ werk leven pas begonnen is…
De BHV maakt veel bij me los. In gedachten ben ik op plekken waar ik niet wil zijn. Beelden van lang geleden, ik was 17 jaar oud.
Flashback
Mijn vader komt dronken thuis. Ik woon sinds 2 weken bij hem in Polen. Hij begint weer: “Ik ga zelfmoord plegen, ik ben het zat.” Ineens ben ik hem ook zat. “Doe het dan!,” zeg ik. “Doe het dan, ik hoor dit nu al 2 weken elke dag!!” Daar gaat hij, hij telt de pillen voor mijn neus. “20 pillen is genoeg,” zegt hij. “Neem dan maar 40 pillen”, zeg ik. Hij doet het en ineens dringt het tot me door. (Terwijl ik dit typ, voel ik me verdrietig worden.) Ik haal hulp en hij wordt bewusteloos meegenomen in de ambulance en naar het ziekenhuis gebracht. Tijdens de rit in het ziekenhuis stoppen ze langs de kant van de weg. Ik voel de paniek, maar ik begrijp de taal niet. Zijn hart is gestopt en hij wordt gereanimeerd. In het ziekenhuis komt hij bij. Het enige wat hij zegt; “Je had me moeten laten liggen, kutwijf.”
De BHV cursus, een pop wordt gereanimeerd. Ik voel me weer 17 jaar en de paniek is terug. “Je had me moeten laten liggen, kutwijf.”
Papa, weet je hoe vaak ik dat later nog dacht? Ik had je moeten laten liggen…
Terug naar de BHV. Ik krijg een pasje en een kiss of life. Ik heb een brandje geblust, ik kan reanimeren en een verbandje omdoen. Jeetje, ik voel me heel wat nu. Tegelijkertijd hoop ik dat ik niet in de praktijk moet doen wat ik nu allemaal geleerd heb.
BHV, Best Heel Veel voor deze dame.