Ik kreeg vorige week een mailtje van mijn moeder. Het was geen lief mailtje en ik vond de toon van de mail niet aardig. De mail was opnieuw een bevestiging dat ik de juiste keuze heb gemaakt.
Communiceren is nooit de sterkste kant geweest van mijn moeder. Er werd vroeger thuis weinig gepraat. Als je het negeert, gaat het misschien vanzelf over. Dat werkte niet in mijn geval kan ik je vertellen.
Ik kan me herinneren dat ik als meisje van een jaar of 12 aan de eettafel zat met mijn armen in met verband. Ik had mijn polsen kapot gesneden en er zelf verband om gedaan. Het werd compleet genegeerd.
Het was van mijn kant een duidelijke schreeuw om aandacht. Maar mijn schreeuw om aandacht werd vaker genegeerd. Ik moest me niet zo aanstellen werd er dan gezegd.
Ik word er nu vooral erg verdrietig van als ik me bedenk hoe dat voor mij was als klein meisje. Hoeveel emotionele pijn voel je als je je bedenkt dat in je armen snijden een oplossing is. Automutilatie was niet een ding in mijn directe omgeving. Hoe ik op dat idee ben gekomen, ik weet het niet meer.
Ik las een tijdje geleden dat een kind dat mishandeld wordt, stopt niet met houden van zijn ouders, het stopt met houden van zichzelf. Die kwam binnen en goed ook. En denk dan in mishandeling in de breedste zin van het woord.
Mishandeling is niet alleen slaan. Mishandeling is ook een gebrek aan opvoeding, geen grenzen stellen. Denk aan emotionele verwaarlozing, een thuis dat niet veilig voelt of het gevoel van afwijzing. En vooral die laatste 2 hebben mij erg beschadigt.
Ik ben jarenlang bezig geweest met een band hebben met mijn moeder, een band die er niet was. Dat was zo ontzettend vermoeiend en keer op keer deed ik mezelf pijn. Ik was heel goed in de rol als ontspoorde dochter. Ik heb mijn moeder heel veel pijn gedaan en die schuld drukte zwaar op me.
In mijn proces van herstel, zag ik dat ik niet de slechte dochter was. Sterker nog, ik was een kind dat probeerde te overleven. Ik was zo enorm beschadigt dat ik coping had aangeleerd om te overleven in plaats van leven. Waar waren de volwassenen die mij hadden moeten beschermen?
Wat mijn vader deed was altijd zichtbaar. Die dronk, had dan losse handjes, enz. Mijn vader ging vreemd, hij is 3 keer bij mijn moeder weggegaan voor een andere vrouw en ze nam hem elke keer terug. Mijn loyaliteit naar mijn vader toe is al een paar jaar voorbij. We hebben geen contact meer en dat is ok voor mij.
Dat proces met mijn moeder daarentegen, dat is wat lastiger. Ik was nog niet bereid het vertrouwde, veilige gevoel van mijn lijden op te geven. Ik was heel lang niet bereid om de waarheid onder ogen te zien. De waarheid bestaat niet, maar wel mijn ervaring en hoe het echt voor mij was. Ik durfde die laatste hoop op een goede relatie met mijn moeder niet los te laten.
Tot het moment dat ik het wel deed. Ik hou inmiddels genoeg van mezelf om mijn grenzen aan te geven. Ik heb dat vol overtuiging gedaan met heel weinig woorden. Mijn herstel staat op nummer 1 en alles en iedereen die dat in de weg staat, moet wijken. Dat doet pijn, maar ik voel me veilig genoeg bij mezelf om die pijn te dragen. Ik ben ver genoeg in herstel om mijn gehechtheid aan mijn lijden los te laten.
Ik ben op het punt in mijn leven dat ik kies voor mij. Ik kies voor mijn herstel en alles wat daar bij komt kijken. Ik besef me dat ik een keuze heb. Ik weet ook dat sommige keuzes pijn doen, zowel bij mij als bij een ander. Ik draag mijn verantwoordelijkheid en accepteer de gevolgen van mijn keuzes. Deze keuze kan ik alleen maken omdat ik in herstel ben. Ik kies mij, elke dag opnieuw!